Çalışmadığımız yerden sordunuz?

Bize Yeni Türkiye dediniz, yeni Meclis dediniz, Türkiye partisi dediniz, yeni bir sol dediniz.

Sonra memleketi fabrika ayarlarına döndürdünüz.

Yeni diye diye, yine mi yine mi dedirttiniz…

Bugün yine sokak ortasında Kürtler dövülüyor.

Bugün yine memleketin bir bölümünden haber alamıyoruz.

Yine sokağa çıkma yasağı.

Yine şehit haberleri.

Yine Batı’dakiler Doğu’dan korkuyor.

Yine Doğu’dakiler Batı’dan nefret ediyor.

Aylarca atama bekleyen bir arkadaşım ben oralara gidip nasıl çalışacağım diyor!

7 Haziran’dan bugüne 109 asker ve polis şehit oldu.

Bu rakam hızla artıyor.

Üstelik daha balkonda vurulan anasıyla çocuğu, sokakta çatışma arasında kalanları, dilini konuştuğu için öleni saymadık.

Buzlukta bekleyen küçük bedeni daha SA-YA-MA-DIK.

Sahi size göre; rakamla 1, yazıyla da bir, ölünce mi sayılıyor yoksa mezara girince mi?

Çünkü siz buzdolabındaki o bedeni hiçe saydınız.

Sizi bilmem ama biz yastayız.

Biz kim miyiz?

Biz size inat biz kalmak isteyenleriz.

Biz her ölüme aynı derecede üzülenleriz.

Biz her öldürene aynı laneti okuyanlarız.

Biz belki azız ama varız, var olacağız.

Siz hiç bir ananın ağzından, çocuğunun ölüm haberini aldığında “kim öldürmüş” dediğini duydunuz mu? 

Sizi bilmem ama biz yastayız.

Siz siyaset yapın. Biriniz 400 vekil, biriniz 400 can derdinde olabilir.

Ama biz yastayız.

Siz dükkanı kapatmak derdinde olabilirsiniz. Kapatın!

Kapıyı dışardan kapatıp, çıkın gidin.

Biz bize yeteriz. Bize karışmayın.

Sizi bilmem ama biz çok fena yastayız.